Ongezien
Als ik terugdenk aan mijn tijd op de basisschool, zijn er momenten waarop ik me niet gezien voel. Het lijkt misschien klein of onbelangrijk, maar het heeft diepe sporen achtergelaten. Er waren periodes waarin ik het gevoel had dat ik er niet echt toe deed voor de mensen om me heen, of dat ik gewoon niet de aandacht kreeg die ik nodig had. Dit gebeurde niet altijd, maar het waren die momenten, de stille pauzes of de keren dat ik in de klas iets wilde delen en het niet gehoord werd, die uiteindelijk een impact hadden.
Ik weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelde. Iedereen heeft wel eens het idee dat ze niet opgemerkt worden, maar voor mij gebeurde dit vaker dan ik zou willen. Het leek soms of de mensen om me heen gewoon niet doorhadden dat ik er was, of dat mijn gedachten en gevoelens minder belangrijk waren dan die van anderen. Dit gaf me het gevoel dat ik niet goed genoeg was, dat ik niet de juiste plek innam in de groep. In plaats van me op mijn gemak te voelen, werd ik juist steeds onzeker over mezelf.
Onzekerheid
Die onzekerheid is iets wat ik tot op de dag van vandaag met me meedraag. Soms, als ik met anderen ben, voel ik me nog steeds die persoon die niet echt wordt gezien. Het is niet dat mensen me slecht behandelen, maar het gevoel dat ik vroeger had, komt af en toe weer naar boven. Het heeft me geleerd om soms hard voor mezelf te zijn en te twijfelen of ik wel echt waarde toevoeg aan gesprekken of relaties.
Toch probeer ik steeds meer te accepteren dat mijn ervaringen, hoe klein of onbelangrijk ze ook leken op dat moment, een deel zijn van wie ik ben. Ik heb geleerd dat ik gezien wil worden, maar ook dat ik mezelf kan leren zien. Het is een proces, maar ik ben sterker geworden door te begrijpen hoe belangrijk het is om mijn eigen stem te horen – zelfs als ik me soms niet gehoord voel.
Niet alleen
Gelukkig ben ik niet alleen gebleven met dit gevoel. Door de jaren heen heb ik hulp gekregen, op verschillende manieren. Ik heb gesprekken gehad, zowel met familie als met professionals, die me hielpen om mijn onzekerheden te begrijpen en ermee om te gaan. In deze gesprekken werd het steeds duidelijker voor mij dat mijn ervaringen niet uniek waren en dat veel andere kinderen, ook op de basisschool, zich op een bepaalde manier niet gezien of gehoord voelen. Dit besef heeft mijn blik op de wereld veranderd.
Recent kreeg ik de kans om hierbij stil te staan, toen ik benaderd werd om een advertentie te plaatsen in het kader van Sociaal Veilig Onderwijs, een platform dat zich richt op het thema pesten. Dit thema raakt me persoonlijk, omdat het zo nauw verbonden is met mijn eigen ervaring van niet gezien worden. Pesten gaat vaak hand in hand met het gevoel dat je er niet toe doet, dat je er niet mag zijn zoals je bent. Het is een proces van uitsluiting, dat voor velen een blijvende impact heeft op hun zelfbeeld.
Bij deze gelegenheid bedacht ik me hoe waardevol het zou zijn om mijn eigen leerproces en ervaringen te delen. Het heeft me ertoe gebracht om mijn onderneming, Rewind Care, verder te ontwikkelen. Bij Rewind Care bied ik coaching en begeleiding aan mensen die worstelen met dezelfde onzekerheden en gevoelens van niet gezien worden, die ik ooit heb ervaren. Het is mijn missie om hen te helpen inzien dat ze waardevol zijn en dat ze niet alleen zijn in hun gevoelens.
Helpen
In plaats van alleen maar terug te kijken, wil ik mijn ervaringen inzetten om iets te veranderen voor de jongere generatie. Ik geloof dat scholen een veilige plek moeten zijn voor kinderen om zich te ontwikkelen, niet alleen academisch, maar ook sociaal en emotioneel. Het zou mijn doel zijn om mijn kennis en begeleiding meer zichtbaar te maken binnen het onderwijs, zodat kinderen zich veilig kunnen voelen, zichzelf kunnen zijn, en zich vol vertrouwen kunnen ontwikkelen.
De kans om te spreken over dit onderwerp en mijn werk bij Rewind Care te verbinden met dit thema, zou voor mij een waardevolle stap zijn om mijn missie te versterken. Door kinderen en jongeren te ondersteunen die met onzekerheden of pesterijen worstelen, hoop ik een verschil te maken en te zorgen dat ze zich gezien en gehoord voelen. Alleen dan kunnen ze opgroeien in een omgeving waar ze zich veilig voelen, zowel in zichzelf als in hun relaties met anderen.
