Mijn Verhaal

Mijn verhaal, kan ook jouw verhaal worden

Jarenlang heb ik geworsteld.

Geworsteld met mijzelf, geworsteld met mijn plek op deze wereld, met mijn zelfvertrouwen en mijn zelfbeeld. Ik was voor de buitenwereld een persoon die amicaal in het leven stond en het leven niet zo serieus nam. Ik was zelfs erg egoïstisch te noemen. Het was een 'my way or the highway' mentaliteit die ik ontwikkeld had waarin ik geen rekening hield met mensen om mij heen. Ik leefde met de dag en dacht geen seconde na over de gevolgen die mijn acties met zich meedroegen.

Ik heb mensen gekwetst, van mij af gestoten en gemanipuleerd omdat ik zelf onzeker was over mijn eigen kwaliteiten. Ik dacht nooit na, dat was niet mijn sterkste kant. Ik moest het hebben van mijn impulsiviteit en gekkigheid om mijzelf wat leven in te blazen. Die impulsiviteit nam ook leuke uitdagingen met zich mee en heeft me mooie ervaringen opgeleverd maar aan de leuke kanten zaten ook de schaduwkanten. Ik ben semi-professioneel DJ geweest en was daarom regelmatig in het uitgaansleven te vinden. Met mijn 17 jaar jong woonde ik in Amsterdam om te gaan studeren maar daar kwam weinig van terecht omdat het nachtleven mij in z'n greep had. Ik ging van feestje naar feestje en vergat dat het soms ook wel handig was om je gezicht te laten zien op school als je een opleiding wilde voltooien. Het resultaat was: Mark, ik denk dat jij deze opleiding niet gaat halen op deze manier. En dat bleek ook waar te zijn. De eerste dikke domper die mij met beide benen op de grond zette. Want, wat nu? Mijn ouders hadden zich krom gelegd om mij deze kans te geven en ik maak er een zooitje van. Ik besloot dat ik nooit meer iemand in die positie zou brengen om mij te helpen. Ik loste het zelf wel op de volgende keer. Dat heb ik iets te letterlijk genomen in de jaren erna helaas.

De jaren erna waren wispelturig te noemen. Waar ik eerst zoekende was naar wat wil ik, had ik stabiliteit gevonden op werkgebied. Ik was werkzaam als Bewaarder/Complexbeveiliger bij Justitie en dat was een wereld waar ik me goed in voelde. 9 jaar lang heb ik mijzelf mogen ontwikkelen binnen de PI waar ik werkte maar ook 9 jaar lang best wat ellende meegemaakt binnen die muren. Situaties die ik meemaakte verhardde mij als persoon en wat het met mij deed, praatte ik niet over. Een zware burn-out tot gevolg met complete black-outs van dagen. Het ging niet goed met mij! Dat was wel duidelijk maar ik had mijzelf een belofte gedaan dat ik niemand meer ging lastig vallen met mijn problemen. Ik koos ervoor om te vluchten. Ik rende weg voor mijn hoofd, voor mijn hart en mijn bewustzijn en vluchtte in de verdovende middelen. Eerst recreatief maar dat ontwikkelde zich langzaam in een structurele noodzaak om mijn hoofd leeg te maken. Enige nadeel was, mijn hoofd kwam alleen maar voller te zitten.

Toen kwam het moment dat het duidelijk werd dat ik hulp nodig had. Ik begon dingen te zien die er niet waren en was continue in aanvalsmodus. Ik sliep niet meer, tenminste. Ik sliep wel, maar gemiddeld zo'n 5 uur per week. Je kunt je voorstellen dat je dat niet lang volhoudt dus na een tijdje moest ik op gesprek komen bij mijn meerdere die de vraag stelde: Mark, gaat het wel goed met jou? Ik maak me zorgen om je. KNAK!!! Alle opgekropte emoties die ik opgespaard had kwamen eruit en ik heb mij diezelfde dag nog moeten melden bij mijn huisarts waar een verwijzing klaarlag voor EMDR. Hoppa, weer met beide beentjes op de grond. Ik, die stoere vent was nu zo klein als een kind die niet naar buiten durfde.

De EMDR heeft me goed gedaan maar de omgeving waarin ik zat veranderde niet. Ik werkte nog steeds in een omgeving waarin je veel mentale uitdagingen te verwerken kreeg en ik besloot wat meer structuur in mijn leven aan te brengen. Ik ging regelmatig werken want dat ging mij helpen. Ik werd Arbeidsbegeleider binnen de PI en had het prima naar mijn zin in deze setting. Totdat ik een bedrijfsongeval kreeg en ik 9 maanden heb moeten revalideren. Daar lag ik, onder 500 kilo plaatmateriaal met twee kapotte benen. Een engel op mijn schouder bleek andere plannen met mij te hebben en met die mentaliteit ben ik gaan revalideren. De orthopedisch chirurg die mij vertelde dat ik wellicht niet meer zonder hulpmiddelen kon lopen, heb ik uitgelachen en hem gezegd dat we dat nog weleens gingen zien. Maanden gingen voorbij. Soms twee stappen vooruit, soms 3 achteruit maar oh, wat heb ik hard gewerkt om te komen waar ik was. Ik kon de hele wereld aan en dacht vanaf dat moment dat ik onoverwinnelijk was. 

Maar niets was minder waar. De schuld van het ongeval werd geprobeerd in mijn schoenen te schuiven en de mensen waarop ik vertrouwde, waar ik dagelijks mee werkte en mijn back moesten hebben ten tijde van nood, keken allemaal een andere kant op. Mijn vertrouwen in mensen was in 1 klap weg en ik besloot niemand meer zo dichtbij te laten. Vertrouwen moet je verdienen en als je niet dichtbij bent, kun je me ook niet kwetsen! Met die opvatting leefde ik.

Ik was kwetsbaar en dat voelde ik aan alles. Het leven kon zo over zijn dus ik haalde alles eruit wat erin zat ten koste van alles. Mijn huwelijk liep stuk omdat ik geen verantwoordelijkheid pakte en mijzelf afsloot. Mijn familie herkende mij niet meer. Ik was alleen maar bezig met mijzelf en mijn eigen 'geluk'. Mijn vlucht was nog niet voltooid maar neerstorten deed ik vrij snel. Het voelde als een vrije val want de leegte moest gevuld worden. Mijn gebruik ging verder en verder, totdat ik ook financieel een wrak was en mijn huis niet meer kon betalen. Daar was je dan: Rock bottom!

De tijd erna krabbelde ik weer wat op en ben mij gaan richten op mijn werk. Ik werkte inmiddels als Maatschappelijk Werker en hielp veel mensen die de hulp goed konden gebruiken. Dit bleek een schot in de roos te zijn want met alle kennis die ik opdeed kon ik zelf ook vooruit. Kennis over problematieken, over methodieken, over mensen en over doorpakken. Alles wat ik kon gebruiken sloeg ik op totdat ik mijzelf realiseerde dat al deze kennis ook over mij ging. Bij elk stuk wat ik las, herkende ik mijzelf op sommige punten en toen ik een nieuwe relatie durfde aan te gaan, realiseerde ik dat ik best een beschadigd persoon was. Mijn vriendin bleek in die tijd zwanger van mijn eerste kindje en wat een drive heb ik toen gevonden.

Ik heb hulp gezocht. Hulp voor mijn gebruik, hulp voor mijn angsten, hulp voor mijn zelfbeeld en hulp voor mijn hoofd. Een hele lange tijd heb ik geïnvesteerd in mijzelf om het beste uit mijzelf te halen en de persoon te worden die ik wilde zijn. Confronterend maar wat was het het waard.

Nu een aantal jaren verder ben ik clean, heb duidelijk hoe mijn ADD hoofd werkt, mijn triggers in kaart en ben gegroeid als mens. 

Dit alles had ik nooit bereikt als ik niet de juiste hulp had gezocht. Daarom weet ik als geen ander hoe belangrijk het is dat er iemand aan de andere kant van de tafel zit die ECHT begrijpt waar je vandaan komt in plaats van theoretisch snapt waar het vandaan komt.

Ik deel mijn verhaal graag omdat dit ook jouw verhaal kan worden. Als je de juiste hulp maar opzoekt. Ik weet dat ik je kan helpen want ik heb gestaan waar jij nu staat. Dus durf door te pakken en pak de regie om je eigen verhaal vorm te geven!